Προς τους γονείς για την αξιολόγηση – Αιμιλία Τσαγκαράτου

Αγαπητοί γονείς,

Απευθυνόματε ξανά σε σας, σε μια περίοδο που η επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Σε μια περίοδο που δυστυχώς επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι μας για την επίθεση απέναντι στο δημόσιο σχολείο. Σχολεία χωρίς χρήματα, με πολλά κενά εκπαιδευτικών, με συμπτύξεις τμημάτων και με σχέδια για συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολικών μονάδων και με πολλούς μαθητές μας να ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας.

Η επίθεση στο δημόσιο σχολείο δεν θα μπορούσε παρά να πηγαίνει χέρι με χέρι με την επίθεση απέναντι σε αυτούς που αυτή τη στιγμή είναι οι μόνοι που το στηρίζουν : τους εκπαιδευτικούς. Γι’αυτό το τελευταίο διάστημα ακούτε πολλά: «επιτέλους θα τους βάλουμε στη θέση τους. Με την αξιολόγησή τους το σχολείο θα βελτιωθεί, τα παιδιά σας θα έχουν επιτέλους ικανούς και άξιους δασκάλους».

Ακούστε όμως και τη δική μας φωνή.

Γιατί το ξέρετε κι εσείς ότι αυτά που λένε η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν είναι η αλήθεια.

Σκεφτείτε τι λένε για τις αιτίες της κρίσης.

Για την κρίση λένε, φταίνε οι εργαζόμενοι. Αυτοί που «όλοι μαζί τα φάγαμε», που είχαν «μεγάλους μισθούς και πολλά δικαιώματα», που «δεν πλήρωναν τους φόρους». Γι’αυτό πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, να πληρώνουμε ατέλειωτα χαράτσια και φόρους, να έχει ο εργοδότης το δικαίωμα να μας απασχολεί και να μας πληρώνει όπως και όποτε θέλει.

Με τον ίδιο τρόπο λένε ότι για την κατάσταση στην εκπαίδευση φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Που δεν δουλεύουν ή δουλεύουν λίγο, που δεν αξιολογούνται, που δεν ελέγχονται. Γι’αυτό τώρα, αφού μειώσαμε τους μισθούς τους και κόψαμε τις προσλήψεις τους, ήρθε η ώρα να βρούμε τον τρόπο να μειώσουμε και άλλο το εκπαιδευτικό προσωπικό και τους μισθούς τους, κουνώντας σε καθένα χωριστά το δάχτυλο λέγοντάς του «εσύ φταις». Ήρθε η ώρα να τους πάρουμε και αυτό που με νύχια και με δόντια κρατούσαν στο σχολείο: την όποια παιδαγωγική ελευθερία …

Θέλουν να σας κρύψουν την αλήθεια!

• Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας θέλουν να κρύψουν τις ευθύνες τους για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν είναι οι εκπαιδευτικοί υπεύθυνοι για τα άδεια ταμεία των σχολείων, τις παγωμένες αίθουσες, τα κενά και τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Δεν είναι υπεύθυνοι για τις στοιβαγμένες αίθουσες με πάνω από 25 παιδιά που σίγουρα θα είναι ο κανόνας από την επόμενη σχολική χρονιά. Υπεύθυνες είναι η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας, η τρόικα και η ΕΕ που μετατρέπουν την εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό σε χώρο που θα λειτουργεί με όρους ιδιωτικούς και όρους επιχείρησης.
• Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας θέλουν να βρουν τον τρόπο να μειώσουν κι άλλο το εκπαιδευτικό προσωπικό, να μειώσουν κι άλλο τους ήδη πετσοκομμένους μισθούς μας. Θέλουν να σας πουν «εμείς διώχνουμε τους κακούς, τους τεμπέληδες». Πώς αλλιώς θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της τρόικας για μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 25.000 μόνο μέσα στο 2013; Ας μην ξεχνάμε ότι οι εκπαιδευτικοί αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων.
• Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας θέλουν να μετατρέψουν το σχολείο από ένα χώρο κατάκτησης της γνώσης, δημιουργίας, αναζήτησης σε χώρο που θα κυριαρχεί ο φόβος, ο ανταγωνισμός, η υποταγή. Θέλουν να φτιάξουν ένα σχολείο που οι από πάνω θα πιέζουν όλο και περισσότερο τους από κάτω. Και φυσικά αυτοί που θα «συνθλίβονται» περισσότεροι θα είναι οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές μας.
• Τέλος, σας κρύβουν αυτό που είναι ο πραγματικός στόχος της αξιολόγησης: να χωρίσουν τα σχολεία σε «καλά» και «κακά», σε σχολεία «αποτελεσματικά» και μη. Θέλουν να φτιάξουν ένα σχολείο κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση των επιχειρήσεων, με στελέχη «μάνατζερ», με γονείς «πελάτες, με μαθητές «προϊόντα». Η εμπειρία από άλλες χώρες – όπως η Αγγλία και η Αμερική – υπάρχει σκληρή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων δείχνει που οδηγεί: σε κλείσιμο σχολείων στις φτωχές περιοχές, στην υποχρηματοδότηση των σχολείων που δεν είναι «αποδοτικά», στην απόλυση πολλών εκπαιδευτικών που δεν θεωρούνται «ικανοί».

Η κυβέρνηση και οι καλοθελητές των ΜΜΕ φωνάζουν :

«Ας τελειώνουμε πια με τις μονιμότητες. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αξιολογούνται ατομικά, υποχρεωτικά, και τιμωρητικά».

Κι όμως. Οι κατακτήσεις μας και τα δικαιώματά μας δεν φταίνε για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεν φταίει η μονιμότητα των εκπαιδευτικών για το ότι τα σχολεία μας έχουν κενά. Το αντίθετο. Φταίνε οι μηδενικοί διορισμοί, και η ύπαρξη πια εκπαιδευτικών «μιας χρήσης» κυρίως μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ.

Δεν φταίει «η έλλειψη αξιολόγησης» για την προσπάθεια διάλυσης κάθε θεσμού που βοηθάει τους μαθητές που το έχουν περισσότερη ανάγκη, όπως είναι η ειδική αγωγή, η ενισχυτική διδασκαλία, οι τάξεις υποδοχής.

Σας λένε και μας λέτε: «μα όλοι αξιολογούνται, γιατί όχι και εσείς».

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό αυτοί που δουλεύουν συστηματικά για τη διάλυση του δημόσιου σχολείου αλλά και οποιουδήποτε δημόσιου αγαθού να μιλάνε στο όνομα της υπεράσπισής του μέσω της αξιολόγησης των μοναδικών που το στηρίζουν! Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που είναι αδιόριστοι – είναι πάνω από 11.000 μόνο για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση – τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας δεν είναι οι ανάξιοι! Αυτοί που απολύονται δεν είναι αυτοί «που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους». Είναι αυτοί που το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του πετά στο περιθώριο ως άχρηστους για να διαιωνίσει την επιβίωσή του.

Δεν ρωτηθήκαμε ποτέ για τίποτε…κι όμως για την «αποτυχία» του σχολείου φταίνε οι εκπαιδευτικοί.

Όλες οι αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στο σχολείο έγιναν ερήμην μας. «Νέα» βιβλία που έφτιαξαν για μας και τους μαθητές μας χωρίς εμάς, βιβλία για τα οποία το σύνολο των εκπαιδευτικών έχει σοβαρές διαφωνίες με το περιεχόμενο και τη μεθοδολογία τους, που βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητες και στις ανάγκες των μαθητών μας. «Νέα» προγράμματα – «ενιαία», «αναμορφωμένα», «πιλοτικά», «ΖΕΠ» – που πάλι δεν ακούστηκε καθόλου η γνώμη μας και οι σοβαρές αντιρρήσεις μας για αυτά, καθώς εξοντώνουν τους μικρούς μαθητές μας. Όχι μόνο δεν ρωτηθήκαμε για όλα αυτά αλλά όταν λέμε τη γνώμη μας, μας κατηγορούν ότι «παραβαίνουμε το υπηρεσιακό μας καθήκον». Κι εδώ είναι το παράλογο: αν κάτι «δεν πάει καλά» στην εκπαίδευση, την ευθύνη δεν την έχει αυτός που αποφασίζει, αλλά αυτός που υλοποιεί.

Μιλούν πια για την εκπαίδευση και το σχολείο σαν να είναι επιχείρηση. Γι’ αυτό και θέλουν τα πάντα «να μετριούνται».

Οι λέξεις που χρησιμοποιούν για την εκπαίδευση έχουν αλλάξει. Αντί για γνώση «δεξιότητες και κατάρτιση». Αντί για συλλογικότητα και συνεργασία «ανταγωνισμός». Αντί για χαρά και δημιουργία «χρήσιμα αποτελέσματα μάθησης». Αντί για το δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή δουλειά «απασχολησιμότητα» με μισθούς πείνας. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν κομμάτια και να μετρηθούν, όπως τα φασόν στις βιοτεχνίες. Λες και μπορεί να μετρήσει κανείς τη χαρά αλλά και τον πόνο, τη δημιουργία αλλά και την απογοήτευση, την επίτευξη του στόχου αλλά και τη ματαίωσή του, όλα αναπόσπαστα μέρη μιας διαδικασίας ζωντανής όπως είναι η εκπαίδευση.

Από ένα σχολείο που υπηρετεί τους μαθητές, σε μαθητές που θα πρέπει να υπηρετούν το σχολείο και τους στόχους του.

Στόχοι που δεν είναι καθορισμένοι από εμάς, εσάς και τα παιδιά σας αλλά από ανθρώπους που στρογγυλοκάθονται στα τραπέζια του ΟΟΣΑ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της κυβέρνησης που όλοι μαζί με μια φωνή λένε: το σχολείο πρέπει να λειτουργήσει με τα ελάχιστα χρήματα. Πρέπει να λειτουργήσει σαν να’ναι επιχείρηση – «με την μικρότερη δυνατή επένδυση να έχεις τα καλύτερα αποτελέσματα». Που μιλούν για τα παιδιά σας ως «προϊόντα», που πρέπει από μικρά να μαθαίνουν τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα.

Σας λένε: «η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα βελτιώσει το σχολείο. Θα γίνει καλύτερη η δουλειά του».

Κι όμως. Το σχολείο δεν το βελτιώνει ο φόβος, ο ανταγωνισμός, η ατέλειωτη μέτρηση και βαθμολόγηση κάθε, μα κάθε δραστηριότητας μέσα στο σχολείο. Το σχολείο το βελτιώνει η στήριξή του – σε χρήματα, σε υποδομές, σε προσωπικό. Το σχολείο το βελτιώνει η δυνατότητα του εκπαιδευτικού να μπορεί να διαμορφώνει ελεύθερα, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες των μαθητών του το περιεχόμενο της διδασκαλίας του. Το σχολείο το βελτιώνει η ειλικρινής και ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα σε εμάς τους εκπαιδευτικούς και εσάς τους γονείς, ακόμα και όταν διαφωνούμε – γιατί αλλοίμονο, σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως είναι το σχολείο, θα υπάρχουν διαφορές και διαφωνίες – ο κοινός αγώνας μας για την ανατροπή των πολιτικών που διαλύουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.  

Μας λέτε: Μα και εσείς αξιολογείτε τα παιδιά μας.

Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς η αξιολόγηση των μαθητών θεωρείται «φυσικός νόμος» στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αντί να θεωρείται ως κίνητρο για την κατάκτηση της γνώσης η φυσική περιέργεια, η ανάγκη του παιδιού και του ανθρώπου να μαθαίνει , θεωρείται η απόκτηση του πολυπόθητου βαθμού. Εμείς ξέρουμε ότι ο «κακός βαθμός» δεν βελτιώνει το παιδί σας. Αντίθετα το κάνει να νιώθει την απόρριψη, να νιώθει αποτυχημένο. Ίσως ήρθε ο καιρός να ανοίξουμε και αυτή τη συζήτηση. Γιατί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα συνοδευτεί με μια αυστηρότερη αξιολόγηση των μαθητών. Στις περισσότερες χώρες που εφαρμόζεται ένα αυστηρό σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών υπάρχει αυστηρό σύστημα – μέσω εξετάσεων – «μέτρησης» και των μαθητών, και συνήθως με εξετάσεις που καθορίζονται από άλλους, έξω από τη σχολική μονάδα και την τάξη.

Υπεύθυνοι όμως για τα προβλήματα του σχολείου θα είστε και εσείς οι γονείς

Από δω και πέρα η κυβέρνηση θα θεωρεί και εσάς υπεύθυνους για τα προβλήματα των σχολείων. Όταν δεν θα βρίσκετε «χορηγούς» για το πετρέλαιο και τις άλλες ανάγκες των σχολείων, όταν θα πρέπει να πληρώνετε τα βιβλία που θα επιστρέφουν τα παιδιά σας μουτζουρωμένα. Υπεύθυνοι θα είστε και εσείς όταν θα αρνείστε – και δίκαια- να πάτε το παιδί σας σε σχολείο μακριά από το σχολείο της γειτονιάς σας, όταν τα τμήματα θα ενώνονται και δεν θα χωρά., όταν δεν θα πληρώνετε τους παράλογους φόρους και τα χαράτσια και θα σας λένε « το κράτος δεν έχει έσοδα, άρα δεν μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε τα σχολεία».

Να αγωνιστούμε μαζί για ένα σχολείο που αξίζει στα παιδιά μας!

Να αγωνιστούμε μαζί για την ανατροπή όλων αυτών που καταστρέφουν τις ζωές μας!

Μακριά από μας η αντίληψη ότι τα έχουμε όλα καλά καμωμένα. Όμως κανένας δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ότι δεν αγωνιούμε, δεν πασχίζουμε, δεν προσπαθούμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Και μάλιστα αυτή την εποχή, που υπάρχουν μαθητές μου που πεινούν, και που με κάθε τρόπο προσπαθούμε να στηρίξουμε. Με αλληλεγγύη αλλά κυρίως με συλλογικό αγώνα, διεκδικώντας το δικαίωμά μας αλλά και το δικαίωμα των παιδιών μας σε μια αξιοπρεπή ζωή και για ένα σχολείο που θα χωρά όλα τα παιδιά και όλες τις ανάγκες τους.

Twitter

Linkedin

Google

Facebook