Το μαύρο πρόβατο στη φάτνη;

“Το κάστρο των Χριστουγέννων” είναι το γεγονός της χρονιάς στην περιοχή που ζω. Ξεκίνησε σαν εθελοντική συνεργατική εκδήλωση με τη συμμετοχή των σχολείων και τοπικών πολιτιστικών συλλόγων. Στη συνέχεια, προστέθηκαν και οι χορηγοί.
    Φέτος μου ζητήθηκε απ’ το σχολείο μου (δημοτικό) να συμμετέχω στη γιορτή! Στην αρχή δέχτηκα με τη σκέψη ότι θα υπάρξει καλλιτεχνική πινελιά στο όλο χάπενινγκ και σε έναν τόπο όπου η τέχνη σπάνια καλλιεργείται και δεν αναζητείται. Μετά κατάλαβα ότι ο ρόλος μου είχε προσδιοριστεί και θα ήταν να φτιάξω με τα παιδιά χειροτεχνίες με σκοπό να τις πουλήσει ο Σύλλογος Γονέων…
    Η ιδέα του να φτιάξω χειροτεχνία ως εικαστικός με τα παιδιά του δημόσιου σχολείου προκειμένου να πωληθεί, με βρήκε αμέσως αντίθετη. Θεωρώ ότι το θέμα έχει σοβαρές προεκτάσεις με κυριότερη το ότι οδηγεί το σχολείο και τη σκέψη των παιδιών στον τρόπο που σκέφτεται η αγορά, από πολύ νωρίς μάλιστα. Καταλήγει στο να σχετίζεται όλο και περισσότερο με το Σύλλογο Γονέων και ιδιώτες με έναν τρόπο όπου το ιδιωτικό κυριαρχεί και επιβάλλεται στο δημόσιο σε τέτοιο βαθμό που να προσδιορίζει επακριβώς το ρόλο του τελευταίου. Ταυτόχρονα, με την λίγο έως πολύ δεδομένη συμμετοχή όλων (εφόσον πρόκειται για μείζονος σημασίας γεγονός στην περιοχή) στρατολογούνται οι εκπαιδευτικοί, αλλά, καθώς υποβάλλεται η αισθητική της κυρίαρχης ομάδας ο ρόλος των εκπαιδευτικών των εικαστικών υποτιμάται. Φυσικά, η διαφωνία και η άρνηση συμμετοχής προσφέρεται ως δυνατότητα, αλλά αυτό ίσως σημαίνει για την πλειονότητα των συμμετεχόντων “κακή διαγωγή” και, ειδικά στην εποχή της μονοπρόσωπης αξιολόγησης και του πειθαρχικού από διευθυντές, ως διαφοροποίηση, ενδέχεται να λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις.
    Σήμερα το ”Κάστρο των Χριστουγέννων” έχει στηθεί, τα περίπτερα παρατεταγμένα περιμένουν. Περιμένουν να κινηθεί η αγορά επιτέλους! Θα χορέψουν μπαλαρίνες! Παιδιά θα είναι εκεί με τα χαμόγελά τους και τη σκέψη ότι κάτι γίνεται φοβερό στον τόπο μας κι εμείς παίρνουμε μέρος σε αυτό!
Και αύριο, πιθανότατα, σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, θα ζητούνται όλο και περισσότερα για να υπάρχει πιο πολύ κέρδος και, καθώς τα σχολεία δε θα χρηματοδοτούνται, εκπαιδευτικοί, μαμάδες και παιδιά θα δουλεύουν για να ευχαριστήσουν τους διοργανωτές (η εκδήλωση έχει οπωσδήποτε οικονομική σημασία για τον τόπο) και να αποκομίσουν ψίχουλα για να καλύψουν τα κενά χρηματοδότησης της κρατικής αδιαφορίας.
Λυπάμαι πολύ που στεναχωρώ όσους με χαρά συμμετείχαν σε τέτοιες διαδικασίες αλλά μάλλον το βραβείο στεναχώριας το παίρνω εγώ που σπάνια βρίσκω ανθρώπους, ακόμα κι από το χώρο της τέχνης που να αντιδρούν σε αυτό που γίνεται γύρω μας λέγοντας “όχι”.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ

εκπαιδευτικός – εικαστικός

Twitter

Linkedin

Google

Facebook